Waarom is virtual reality ideaal voor scholen?

Virtuele realiteit is een soort digitale realiteit – een manier om technologie te gebruiken om omgevingen te creëren die zijn ontworpen voor uitdrukkelijk menselijke interactie. Dit is natuurlijk anders dan onze fysieke omgeving.

Wij zijn menselijke wezens en menselijke wezens zijn eenvoudigweg één organisme dat onderling afhankelijk is van letterlijk talloze andere levende wezens. De wereld is niet uitdrukkelijk voor ons ontworpen, wat eigenlijk een kwestie is van theologische en metafysische contemplatie.

Maar voor de context hier, is het logisch omdat het een van de onderliggende tekenen van virtual reality onderstreept: door het gebruik van digitale technologie kunnen virtuele realiteiten precies om menselijke redenen worden ontworpen om ervaringen te creëren die anders niet mogelijk waren.

Door ongeloof op te schorten op dezelfde manier als we een roman lezen of een film kijken, kan een kunstmatige realiteit worden ontworpen om ervaringsleren, op scenario’s gebaseerd leren, sociaal leren, werkplektraining en meer mogelijk te maken. Virtuele realiteit kan worden gebruikt voor puur entertainment – digitaal speelgoed, videogames, of zoals je kunt zien in de video hierboven, om met walvissen te zwemmen. Hoe het komt, wie weet? Dit is nu allemaal (mogelijk overdreven enthousiast).

Virtual Reality-technologie staat nog in de kinderschoenen. Stel je voor dat iemand tien jaar geleden sprak over de ‘buitengewone mogelijkheid van een zakcomputer’. Hoewel het waar is dat wat we in tien jaar zien de interacties van de hedendaagse realiteit er nu vreemd uitziet, kun je de video hierboven zien als een soort deuropening naar digitale realiteiten – realiteiten die op een dag snel ‘powered by’ sociale netwerken zoals Facebook zijn, bijvoorbeeld .

Tegenwoordig zien we dit soort realiteiten als ‘digitaal’, maar er wordt in onze eigen geest betekenis aan gegeven, en jij en ik komen uit een tijd waarin digitaal als kunstmatig wordt gezien. Dat is onze betekenis die in de loop van de tijd is opgebouwd. Wat gebeurt er wanneer de balans begint te verschuiven – wanneer digitaal en fysiek als even ‘echt’ worden gezien? Betekenis is in onze geest even flexibel als de realiteit in een digitale ruimte. Ze zijn vloeibaar.

Het klaslokaal van vandaag is niet veel anders dan een klas die Dewey misschien heeft gezien. Het is een gedateerde modus met toeters en bellen met gehoornde oren. Virtuele realiteit in het klaslokaal van vandaag zou hetzelfde zijn als het gebruik van zelfrijdende Google-auto’s in een NASCAR-race. Maar niet ver in de toekomst, zou het potentieel voor virtual reality in het onderwijs, tenminste zoals we het vandaag de dag voorstellen, alles wat je tot nu toe in #edtech hebt gezien, ver overtreffen.

Virtuele realiteit zal ons in staat stellen elke omgeving te creëren voor gesimuleerde interacties. Iets. Elke machine. Elk klaslokaal met alle activiteiten voor welk doel dan ook. Het wordt de ultieme unclassroom. In feite zal het woord klaslokaal vol zitten met de connotatie van beperking.